Geçtiğimiz kasım ayında ziyaretine gittiğim Nazif Amca’ya sormuştum (Nazif KARAÇAM); Köy Enstitülerini nasıl tanımlarsınız? Cevabı beni çok etkilemişti “BOZKIRIN FETHİ”. Bu cevabın arkasından 1944 yılında mezunu olduğu Kepirtepe Köy Enstitüsü ile başlayan eğitim neferliği anılarını anlatmaya koyuldu. Mal bulmuş mağribi gibi soluksuz dinliyordum Nazif Amca’yı. Şimdiye kadar sadece yazılanları okumuştum Köy Enstitüleri hakkında. Fakir Baykurt, Mahmut Makal, Mahmut Saral, Kemal Tahir gibi birçok yazar bana ışık tutmuştu. İlk defa canlı canlı dinliyordum. Nazif Amca bir anıdan diğerine geçerken elindeki fotoğrafları ya da belgeleri gösteriyor, sanki o anları benle yeniden yaşıyordu. Kimler yoktu ki o  anılarda, tarih dile gelmiş konuşuyor gibiydi anlayacağınız.

Karşımda sadece bir Köy Enstitüsü mezunu olarak durmuyordu Nazif Amca; o, aynı zamanda aldığı eğitimin gereğini yapan, bu eğitimi kendi yaşamına monte etmiş örnek bir “Halk Aydını” idi. Kendini böyle tanımlıyordu; “HALK AYDINI”. Okuyor, araştırıyor, yazıyordu. Yazmanın, geçmişi ve şimdiyi geleceğe taşımanın en güzel ve en kalıcı yol olduğunu biliyor ve bunu etrafındaki herkese aşılamaya çalışıyordu. Yaşadığı şehir Kırıklareli tarihinin bugüne taşınmasındaki en önemli isim olmuştu Nazif Amca artık. İşin en güzel tarafı kendini Kırklarerli ile sınırlamamış tüm Trakya’nın Kurtuluş Savaşı tarihinin bu günlere gelmesinde en önemli rollerden birini oynamıştı.

Daha öğrencilik yıllarında başlamıştı yazma merakı.  Nöbette olduğu bir gün içi içine sığmıyordu. Bütün gece boyunca düşünmüş çalışmış ve yeni yazısını hazırlamıştı. Yazıyı basılması için götürmesi gerekiyordu oysa nöbetteydi ve yerinden ayrılması mümkün değildi. Kimseye de rica edemiyordu. Önünde iki seçenek vardı ya yazısını yayınlatamayacaktı ya da nöbet yerini terk ederek yazıyı götürecek ve yazıyı teslim edecekti. Nazif Amca ikinciyi tercih etti ve yazıyı teslim etmek üzere nöbet yerinden ayrıldı. Yazılan şey basılmalıydı. Yazıyı teslim edip nöbet yerine gelince kendisini bir sürpriz bekliyordu. Öğretmeni Cavit Orhan Tütengil sanki nöbeti devralmış gibi nöbet yerinde bekliyordu. Nazif, öğretmenini kendini bekler bulunca yaptığı yanlışın da bilinci ile  biraz da mahcup bir vaziyette elinde tuttuğu yazısını uzatarak; “yazımı baskıya götürmüştüm” dedi. Tütengil, kendisine uzatılan kâğıdı aldı, dikkatle okudu, başını kaldırdı, önünde, yazdığı yazıdan dolayı tebrik edilmeyi bekleyen küçük Nazif’e baktı; “Bravo çok güzel bir yazı olmuş tebrik ederim. Ellerine sağlık.” Nazif aldığı tebrik mesajlarından ve öğretmeni tarafından taktir edilmekten memnun gülümsemeye başladığı sırada Tütengil’in gülen yüzünün bir anda ciddileştiğini fark etti. Tütengil son derece ciddi bir tavırla “Yazının güzel olması senin nöbet yerini terk etmeni ve sana verilen görevi ihmal etmeni gerektirmez. Bu nedenle de bir hafta tart cezası alacaksın” diyerek yapılan güzel şeyi taktir ederken, verilen görevin sorumluluğunu duyumsamamanın da cezasını veriyordu. Taktir ne kadar eğitim ise ceza da bir o kadar disiplin ve eğitim göstergesiydi.

Nazif Amca, kendisine verilen eğitimin hakkını gün gelip Kırklareli’nde Halkevi başkanı olduğunda da gösteriyordu. O, tam bir örnek yöneticiydi. Kendine güvenen, sorumluluğunu bilen ve inisiyatif kullanan bir idareci idi. Sorumluluğunu ve idaresini üstlendiği kurum ile ilgili çalışmalarda kimseden icazet almaya gerek duymuyordu. Tıpkı enstitüde öğrendiği gibi kendi yönetim ve denetleme sistemini kurmuş ekibi ile birlikte kararlar veriyor ve uyguluyordu. 1975 yılı idi. O gün Halkevi’nin kuruluş günü kutlanacaktı. Kutlamalara yine her zaman olduğu gibi Atatürk heykeline çelenk koyularak başlanacak daha sonra da Halkevi’nde konuşmalarla devam edilecekti.   Kararlaştırdıkları gibi yaptılar.  Sabah saat dokuzda Atatürk heykelinin önüne kendi ekip arkadaşlarından bazıları ile bir araya gelerek çelenk koyarak saygı duruşu ile Ata’ya Devrimleri ve kurduğu Cumhuriyet için teşekkürlerini sundular. Kırklareli halkının müteşekkir bakışları altında tören sonlandırılarak Halkevi’ne geçildi.  Henüz konuşmalar başlamamıştı ki Vali Burhanettin Çakar’ın Nazif Amca’yı telefona çağırdığı bilgisi geldi. Nazif Amca, yerinden kalkıp telefona gittiğinde Vali Burhan Çakar’ın otoriter ve kızgın sesi ile karşılaştı. Vali, Nazif Amca’yı makamına çağırıyor ve en ufak bir mazeret kabul etmeyeceğini söylüyordu. Nazif Amca, Vali’nin makamına gitti. Burhanettin Bey, Nazif Amca’yı bekletmeden kabul ederek odasına aldı ve ona oturması için yer gösterdikten sonra kendisi masasını terk edip Nazif Amca’nın yanından geçerek karşısındaki koltuğa oturdu ve konuşmaya başladı;

-Bak Karaçam, duydum ki sen bugün Atatürk heykelini ziyaret etmiş ve kurumun adına çelenk koymuşsun.

-Evet efendim

-Bir daha böyle benim haberim olmadan bu işleri planlama

-Neden? Atatürk bu milletin kurucusu ve hepimizin önderi. Onu ziyaret etmek, heykeline çelenk koymak için Valiliğin izni gerekmez. Her vatandaş bunu yapabilir ve bu hakka sahiptir.

- Haklısın, her vatandaş yapar ve yapmalıdır da. Ancak sen yapamazsın. Bu şehrin bir Valisi ve her şeyden önce bir de seçilmiş Belediye Başkanı (Mehmet Akyürek- O dönemki Kırklareli Belediye Başkanı) var ki o bu şehrin asıl başkanıdır.  Sen de bir kamu kurumunun yöneticisisin. Yani bizden birisin. Eğer arana bizleri almaz isen halk aramızda bir sorun olduğunu düşünür ve ne ben ne de Seçilmiş Başkan birleştirici görevini yerine getiremez. Bundan sonra bu tür organizasyonlar için öncelikle “Seçilmiş Başkan”a haber vereceksin, o da beni yani atanmış mülki amiri de yanına alacak ve Atatürk’e gerekli saygıyı birlikte göstereceğiz.

İşte böyle anlatmıştı Nazif Karaçam, 1975 yılındaki Seçilmiş Başkan’a Atanmış Mülki Amirin saygısını. 20 Ağustos 2018 günü Nazif Amca’yı sonsuzluğa uğurladık. O eserleri ve çalışmaları ile Kırklareli halkının gönüllerinde yaşayacak.  Öyle zengin bir sohbet oldu ki bizimki umarım kendisine layık bir şekilde hemşerileri ile paylaşma fırsatım olur. Nur içinde yat Nazif Amca. Teşekkürler Ümit Karaçam beni bu deryada balık yaptığın için.

Numan Aydınoğlu

25 Ağustos 2018

Yorumlar